Ο Νικολάκης Μ. Πίχτος όρθιος μαζί με τα αδέλφια του, τον Κωνσταντίνο αριστερά, μεγαλέμπορο και τραπεζίτη στην Αλεξάνδρεια, και τον Θεόδωρο δεξιά, κτηματία, γεωπόνο με σπουδές στο Παρίσι και τραπεζίτη στα Τρίκαλα.
(Αρχείο Γ. Πλατάρη-Τζίμα)
Μέσα στον 18 αιώνα, πολλοί Βλάχοι εγκαταλείπουν την κτηνοτροφία και την ημι-νομαδική ζωή για να στραφούν στο εμπόριο. Αρχικά εγκαθίστανται μόνιμα στους ορεινούς οικισμούς, αλλά σταδιακά ξενιτεύονται και ανοίγουν εμπορικούς οίκους σε πόλεις όπως η Βενετία, η Νάπολη, η Τεργέστη, η Μασσαλία, η Βιέννη, το Βουκουρέστι, η Μόσχα, η Οδησσός, η Κωνσταντινούπολη και η Αλεξάνδρεια.
Ένα έθιμο επισκέψεων φαίνεται ιδιαίτερα χαρακτηριστικό της βλάχικης ζωής. Επίσκεψη μπορεί να γίνει σχεδόν οποιαδήποτε ημέρα, αλλά τις Κυριακές και τις γιορτές είναι πιο κανονικά. Ένας άνθρωπος σπάνια πηγαίνει μόνος του επίσκεψη αλλά τέσσερις ή περισσότεροι πάνε μαζί. Μπαίνοντας στο σπίτι, τους καλωσορίζει ο νοικοκύρης και η οικογένειά του και, αφήνοντας τα τσαρούχια στο θυροστόμι, αν είναι ντυμένοι με τη βλάχικη εθνική ενδυμασία, τους προσκαλούν να καθίσουν στις φλοκάτες, που είναι στρωμένες επάνω στους ξύλινους πάγκους από τη μία και από την άλλη πλευρά του τζακιού. Τελευταία […] οι καρέκλες άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους ανάμεσα στις πολυτέλειες του νοικοκυριού ως καθίσματα τιμητικά και ιδιαίτερα για όσους ντύνονται στα ‘φράγκικα’ γιατί πιστεύεται ότι για όσους φορούν παντελόνια είναι δύσκολο να καθίσουν σταυροπόδι στο πάτωμα. Όταν καθίσουν όλοι, προσφέρονται τσιγάρα που τα περνούν γύρω-γύρω και μετά τα συνηθισμένα αναψυκτικά έρχονται σ’ένα δίσκο και προσφέρονται από τη σύζυγο ή τη μεγαλύτερη κόρη. Αυτά αποτελούνται από ένα γλυκό του κουταλιού ή ένα λουκούμι, ένα ποτήρι ρακί ή λικέρ και ένα φλιτζάνι τούρκικο καφέ.
(«Οι νομάδες των Βαλκανίων», Alan J. B. Wace, Maurice S. Thompson, 1914)
