Μετσοβίτισα κρατάει το στημόνι που μόλις έχει βάψει, ενώ δίπλα της βρίσκεται άλλο ένα το οποίο θα βαφτεί πριν περαστεί στον αργαλειό. (Εκδόσεις Καπόν / Με στημόνι και υφάδι / Catherine Van Steen & Ελένη Λυκιαρδοπούλου)
Η επεξεργασία του μαλλιού ήταν μια αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Η πρώτη φροντίδα των γυναικών, όταν τα ακατέργαστα μαλλιά έφταναν στο χωριό, ήταν να τα καθαρίσουν. Αφού τα έπλεναν και τα στέγνωναν στον ήλιο, τα χώριζαν σε μακριά και κοντά για να τα ‘λαναρίσουν’, δηλαδή να τα χτενίσουν με ένα εργαλείο που λεγόταν λανάρι. Στη συνέχεια, έγνεθαν το μαλλί σε αδράχτια και τύλιγαν το νήμα σε μεγάλα κουβάρια. Τα νήματα που προορίζονταν για την ύφανση χρωματιστών χαλιών και στρωσιδιών, βάφονταν με τοπικά υλικά, όπως καρυδότσουφλα, φύλλα καρυδιάς ή μουρόφυλλα. Στη συνέχεια, περνούσαν από την ανέμη για να τυλιχτούν σε ειδικά μασούρια και να καταλήξουν στον αργαλειό.
Το Μέτσοβο, κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, είναι πόλη του μαλλιού και του εμπορίου. Το εμπόριο του μαλλιού έφερε μεγάλο πλούτο στο χωριό, καθώς μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα το μαλλί κατείχε την πρώτη θέση στα εξαγόμενα προϊόντα του εμπορίου της δυτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οικογένεια στο Κάτω Βέρμιο, το 1947. Οι γυναίκες διακρίνονται να φωτογραφίζονται με τη ρόκα, το αδράχτι και την ανέμη, εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για το γνέσιμο του μαλλιού. Σήμερα το Κάτω Βέρμιο αποτελεί τον πυρήνα των βλάχικων εγκαταστάσεων στο νομό Ημαθίας. Μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος οικισμός στην περιοχή του σημερινού νομού Ημαθίας, μετά τη Βέροια και τη Νάουσα. (Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα)
Γυναίκες γνέθουν με ρόκα και αδράχτι μπροστά σε καλύβες Σαρακατσάνων, γύρω στο 1922. (Μargaret Hasluck)
