Νεροτριβή στα δυτικά του Μετσόβου. Το νερό πέφτει μέσα από τον ξύλινο αγωγό στην τριστέλλα, μια δεξαμενή κωνικού σχήματος. (Εκδόσεις Καπόν / Με στημόνι και υφάδι / Catherine Van Steen & Ελένη Λυκιαρδοπούλου)
Υδρόμυλος στο χωριό Βωβούσα, στις αρχές του 20ου αιώνα. (Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα)
Το χειμωνιάτικα υφαντά ήταν πιο παχιά, χνουδωτά και ζεστά. Η επεξεργασία τους (κοπάνισμα) γινόταν σε ειδικές υδροκίνητες εγκαταστάσεις στο ποτάμι. Τα υφαντά αρχικά μουσκεύονταν στο νερό ώστε να φουσκώσουν. Στη συνέχεια, έμπαιναν στη νεροτριβή, σε μεγάλους στρογγυλούς ξύλινους κάδους όπου έπεφτε νερό με μεγάλη πίεση. Έμεναν εκεί για αρκετές ώρες και με την τριβή του νερού, το μαλλί φούσκωνε και γινόταν σαν παχιά τσόχα. Το υφαντό που χρησιμοποιείται για την κάπα των βοσκών χτυπιέται για περίπου 24 ώρες στη νεροτριβή. Ένας δεύτερος τρόπος κοπανίσματος, ήταν με το μαντάνι, έναν νερόμυλο που κινεί μεγάλους ξύλινους κόπανους σε σχήμα σφυριού: με τη δύναμη του νερού, οι ξυλοκόπανοι χτυπούν για 24 ώρες τα υφαντά που βρίσκονται στο νερό.
Διαβάστε επιπλέον πληροφορίες για το αντικείμενο αυτό εδώ
